Ik ben mezelf. Nu. Helemaal. Op dit moment. Het kan niet anders dan dat ik nu helemaal mezelf ben. Met de dingen die ik leuk, handig, aangenaam (etc.) aan mezelf vind en de dingen die ik minder leuk, irritant en lastig (etc.) aan mezelf vind. Waar ik trots op ben, waar ik liever van weg kijk. Ze horen allemaal bij de ik die ik nu ben.
Toch heb ik soms het gevoel dat ik juist niet helemaal mezelf ben, denk ik zoiets van “Ja, ja, leuk dat ik niet anders kan zijn dan helemaal mezelf op dit moment, maar dat voelt niet zo.” en voel ik een verlangen om meer mezelf te zijn.
Het klinkt paradoxaal, dat ik nu helemaal mezelf ben én dat ik nog meer mezelf kan zijn. Toch bestaan die twee naast elkaar. Mezelf liefhebben zoals ik nu ben én groeien naar een nog rijkere versie van mezelf.
Ik heb ontdekt dat voor allebei moed nodig is.
Moedig zijn is mezelf zijn. Ik ben moedig wanneer ik niet hard m’n best doe om iemand te zijn, maar wanneer ik simpelweg ben wie ik ben. Van mezelf houden en dat delen met de wereld.
In het Frans is het duidelijker dat het woord moed verbonden is met het woord hart. “Cour” in het woord courage betekent hart.
Met open hart leven. In m’n eigen prachtige centrum blijven. Met mezelf zijn én met de ander. In mezelf wonen, niet erbuiten. Moed is mezelf simpelweg laten zien. Een zachte kracht. Dat is het moedigste wat ik kan doen, mezelf laten zien zoals ik echt ben. Ik mag mezelf zijn.
Het klinkt simpel en soms voelt ‘t dat helemaal niet, voel ik me juist regelmatig niet mezelf. Het gaat mij wel zo veel beter af om mezelf te accepteren en te laten zien zoals ik ben.
Vandaar dit blog. Om te delen over mijn zoektocht van mezelf naar mezelf. Over omarmen en groeien. Mooie bijkomstigheid is dat ik mezelf daarmee nog meer uitdaag om mezelf te laten zien. Ik voel dat ik daar wat moed voor nodig heb.
